Szlaki Turystyczne

Świętokrzyski Szlak Archtektury Drewnianej - Trasa 1 

Spis Treści:

1. BUSKO-ZDRÓJ

2. CHOTELEK ZIELONY

3.  PROBOŁOWICE

4. STRADÓW

5. TOPOLA

6. CUDZYNOWICE

7. GORZKÓW

8. RACHWAŁOWICE

9. ŚWINIARY

10. ZBORÓWEK

11. BESZOWA

12. NIEKRASÓW

13. STRZEGOM

1.   BUSKO-ZDRÓJ – kościółek cmentarny p.w. św. Leonarda

fot. Jarosław Kruk

Trzystuletni kościółek św. Leonarda w Busku nie jest pierwszym obiektem sakralnym stojącym w tym miejscu. Już sam dobór jego patrona może stanowić dowód na wczesnopiastowskie korzenie tej fundacji – wezwanie św. Leonarda nadawano chętnie na przełomie XI/XII stulecia. Była tu więc siedziba najstarszej w Busku parafii, erygowanej jeszcze przed założeniem w Busku klasztoru norbertanów. Gdy miasto Busko rozwinęło się w sąsiedztwie klasztoru, tam też przeniesiono parafię, odbierając ja św. Leonardowi z Przedmieścia Krakowskiego. Istnieje zapis z roku 1644 wspominający o tym obiekcie, nazywanym wówczas już kaplicą, gdzie mszy już nie odprawiano, z uwagi na zły stan techniczny. Na pocieszenie zapisano, że zgromadzone zostało już drewno na budowę nowej kaplicy.

Do budowy – jak wynika z tekstu wyrytego na belce, a zacytowanego przez księdza Wiśniewskiego – doszło w roku 1699. Pięćdziesiąt lat później, w roku 1748 miał miejsce remont dokonany z funduszy Reginy Zawadzkiej. Przy prezbiterium stała wówczas zakrystia, wewnątrz był ołtarz z figurą świętego, a dach wieńczyła sygnaturka pokryta blachą.

Kościółek mocno ucierpiał w czasie ostatniej wojny. Powojenne remonty miały początkowo powierzchowny charakter. Dawną świetność przywrócono mu dopiero w latach 1997- 98.

Kościółek zbudowany jest w konstrukcji zrębowej (za wyjątkiem kruchty) wzmacnianej lisicami, ustawionej na podmurówce z kamienia. Jest orientowany i składa się z kwadratowej nawy, węższego od niej, trójbocznie zamkniętego prezbiterium, maleńkiej zakrystii i dostawionej od zachodu kruchty. Zastosowana tu więźba dachowa (storczykowa) wraz z typowymi dla kościołów Małopolski zaskrzynieniami sprawia, że boczne części nawy są obniżone. Dach nawy i prezbiterium ma wspólną kalenicę, pobity jest gontem, a wieńczy go arkadowa sygnaturka kryta miedzianą blachą. Nad zakrystią wykonany jest dach pulpitowy, zaś nad kruchtą – dach dwuspadowy. Elewacje są oszalowane pionowymi deskami – na narożnikach znajdują się zespolone pilastry o żłobkowanych trzonach, zwieńczonych korynckimi głowicami, będące przykładem dobrej, snycerskiej roboty.

Źródło:  

2. CHOTELEK ZIELONY (gm. Busko-Zdrój, powiat buski) – modrzewiowy kościół p.w. św. Stanisława bpa z 1527 r.

Źródło: 

Drewniany kościół pw. św. Stanisława Biskupa z 1527 r. jest jedynym zachowanym na Kielecczyźnie obiektem XVI-wiecznego drewnianego budownictwa sakralnego.

Został wzniesiony na planie prostokąta o wymiarach 12x7 metrów, bez wyodrębnionej zakrystii i prezbiterium, z zaznaczoną od wschodu trójboczną absydą. Dwuspadowy dach o konstrukcji nośnej z drewna modrzewiowego, ze szczytem od strony zachodniej, kryty jest gontem. W środkowej części kalenicy mieści się ażurowa, kryta miedzianą blachą wieżyczka z sygnaturką.

Kruchta przylegająca od południa, dobudowana została w późniejszym okresie, już po wybudowaniu samego kościoła.

Wewnątrz kościółka zachowały się niektóre elementy z jego pierwotnego wystroju i wyposażenia.

W środku możemy zobaczyć też kamienną gotycką kropielnicę i późnorenesansową ambonę.

Na szczególną uwagę zasługuje strop belkowy z zachowaną renesansową polichromią z XVI wieku, przedstawiającą kasetony z rozetami. Najnowsze jego badania sugerują, iż może on pochodzić z innej, starszej świątyni.

Na ścianach dostrzec można niewyraźne ślady dawnych malarskich dekoracji i słabo widoczne krzyże konsekracyjne.

W ołtarzu z drugiej połowy XVII w. mieścił się obraz o charakterze barokowym przedstawiający św. Stanisława biskupa, patrona świątyni (obraz obecnie znajduje się w kościele św.Brata Alberta). Na zasuwie ołtarza – obraz przedstawiający Ukrzyżowanie z Matką Boską, św.Janem i klęczącą fundatorką kościoła, w stroju zakonnym, z herbem Siekierz i datą 1624 r.

Kiedyś w kościółku można było też oglądać najcenniejszy element jego starego wyposażenia – zachowany w dwóch elementach późnogotycki, drewniany tryptyk Męki Pańskiej, datowany na początek XVI wieku. Zachowana jego część centralna przedstawia Matkę Boską z Dzieciątkiem Jezus i św.Stanisława – brakuje niestety jednej z desek – a wraz nią namalowanej nań postaci. Lewe, zachowane skrzydło tryptyku, na awersie przestawia Zmartwychwstanie i Wniebowstąpienie, na rewersie – Ukrzyżowanie i Opłakiwanie.

Źródło:  

3.  PROBOŁOWICE (gm. Złota, powiat pińczowski) – kościół parafialny p.w. św. Jakuba Apostoła

Kościół wzniesiony w r. 1759, ołtarze rokokowe i bogata polichromia. W bocznym ołtarzu słynący łaskami obraz MB z Dzieciątkiem tzw. Probołowskiej z XVII w. W roku 1842 wymieniono gontowe pokrycie kościoła, a pod koniec XIX stulecia wyremontowano podmurówkę – podniesiono podmurówkę. Kościół odnawiany był jeszcze w 1982 r. oraz w w latach 1993-1994.
Pierwszy kościół drewniany w Probołowicach istniał w 1336 roku.

Źródło:  

4. STRADÓW (gm. Czarnocin, powiat Kazimierski) – kościół p.w. Św. Bartłomieja z 1657 r.

Drewniany kościół pw. św. Bartłomieja Apostoła, wzniesiony w 1657 r. przez wojewodę krakowskiego Władysława Myszkowskiego. Powstał na miejscu kościoła wzmiankowanego po raz pierwszy w 1326 r., który spłonął w 1656 r. W XIX w. został rozbudowany. W kościele znajduje się XVII-wieczny obraz Matki Boskiej Stradowskiej z srebrną sukienką z 1879 r., kamienna chrzcielnica z XVII w., obrazy Chrystusa i św. Marii Magdaleny z XVII-XVIII w., monstrancja i kielichy barokowe, relikwiarz św. Stanisława. Obok świątyni znajduje się drewniana dzwonnica z 1780 r. Dzwon z napisem Polonus me fecit podarowany został przez fundację ks. Szymona Goszczyńskiego.

 Żródło

5. TOPOLA (gm. Skalbmierz, powiat kazimierski) - kościół parafialny p.w. Wniebowzięcia NMP

Kościół p.w. Wniebowzięcia NMP z lat 1838 – 40. Zbudowany we wsi Kazimierza Mała przez cieślę Stanisława Plewińskiego częściowo z materiału poprzedniej świątyni z 1698 r. Przeniesiony na obecne miejsce w latach 1973 – 74. Remontowany w 1897 r. – wymiana gontu na dachu.

Drewniany kościół trójnawowy, konstrukcji zrębowej. Nieorientowany, zbudowany z drewna modrzewiowego. Mniejsze prezbiterium od nawy, zamknięte prostokątnie z piętrowymi zakrystią i skarbczykiem po bokach. Kruchty od frontu i z boku nawy. Dach, kryty gontem z sześcioboczną wieżyczką na sygnaturkę. Zwieńczoną cebulastym hełmem blaszanym. Wewnątrz stropy płaskie z fasetą, w nawie wsparty na dwóch słupach. Chór muzyczny wsparty na dwóch słupach z falistą linią parapetu. Świątynia posiada kryptę. Dzwonnica drewniana z 1974 r. Zbudowana na planie kwadratu, zwieńczona dachem namiotowym.

źródło:  

6. CUDZYNOWICE (gm. Kazimierza Wielka, powiat kazimierski) – kościół p.w. Wszystkich Świętych z 1757 r.

Pierwsza informacja źródłowa o kościele i parafii pochodzi z 1326 r. Pierwotny kościół był drewniany, obecny został zbudowany w 1757 r. przez miejscową dziedziczkę Teresę z Morsztynów Ossolińską, drewniany, konstrukcji zrębowej, konsekrowany w 1762 r. Prezbiterium węższe i niższe od nawy, zamknięte wielobocznie. Wystrój wnętrza rokokowy. Ołtarz główny z obrazem Ukrzyżowania, prawdopodobnie pędzla Franciszka Smuglewicza. Dwa ołtarze boczne przy tęczy: lewy z obrazem MB Niepokalanego Poczęcia, prawy z obrazem św. Antoniego. Polichromia z 1913 r., odnawiana w latach siedemdziesiątych, prace remontowe przy kościele prowadzono w 1973 r. i 1993 r.

Źródło:  

7. GORZKÓW (gm. Kazimierza Wielka, powiat Kazimierski) – kościół parafialny p.w. św. Małgorzaty z XVIII w.

Mikołaj z Gorzkowa był trzecim z kolei rektorem Akademii Krakowskiej i biskupem wileńskim w latach 1408-14. W XVII w. wieś należała do Morsztynów: poety Jana Andrzeja oraz poety, tłumacza i wojewody Stanisława.

Mikołaj był magistrem nauk wyzwolonych, doktorem teologii, prawa kanonicznego, profesorem filozofii, jako uczestnik obrad sejmu w Horodle w 1413 r. miał udział w zawartym tam przymierzu Polski z Litwą. Poświęcona mu tablica została w ubiegłym roku odsłonięta w gorzkowskim kościele podczas obchodów 250-lecia świątyni. Modrzewiowy kościół wzniósł Józef Mieroszewski, burgrabia krakowski, dziedzic Gorzkowa w 1758 r. prawdopodobnie w miejscu starego. Parafia w Gorzkowie istniała już bowiem na początku XIV w.
We wnętrzu obecnego kościoła zwracają uwagę m.in. malowidła na wygiętym owalnie sklepieniu. Nie ma wśród nich scen czy postaci biblijnych lub świętych, ale prócz symboli religijnych także elementy roślinne i różne figury geometryczne. W ołtarzu głównym znajduje się barokowa rzeźba Chrystusa na krzyżu, pod którym widzimy postać Matki Boskiej, św. Jana i klęczącej Marii Magdaleny. W górze wizerunek św. Małgorzaty, patronki świątyni.

W lewym bocznym ołtarzu widnieje XVII-wieczny obraz Matki Boskiej z Dzieciątkiem, a w prawym św. Józefa. Przed lewym ołtarzem stoi naturalnej wielkości figura Madonny na kuli i księżycu deptającej węża. Wykonana jest z drzewa lipowego. Z drugiej strony nawy stoi podobnej wielkości rzeźba Chrystusa z otwartym sercem.
Wewnątrz i na zewnątrz kościół zdobią zakończone kapitelami pilastry. Wyróżnia go także zgrabna wieżyczka kryta kontem, podobnie jak dach świątyni.
Kilkanaście metrów od niej stoi drewniana dzwonnica. Od północy z placem przykościelnym sąsiaduje cmentarz. W jego ogrodzeniu znajdują się zwrócone w stronę kościoła kapliczki grobowe. W jednej z nich pochowany został Antoni Ostoja Zagórski, zmarły w 1860 r. właściciel Gorzkowa. Jak czytamy w książce Andrzeja M. Przybyszewskiego "Ziemianie. Pałace, dwory i dworki nad Nidzicą i Szreniawą" (Kazimierza Wielka 2007), w XIX i XX w. wieś należała też do Rudzkich, w XVII wieku do Morsztynów - Jan Andrzeja i jego krewnego Stanisława, a wcześniej m.in. do Cikowskich. Jej właściciel Stanisław Cikowski, podkomorzy krakowski i kasztelan biecki, był jednym z wyróżniających się dowódców polskich, zwłaszcza w wojnie z Moskwą.

źródło:

8. RACHWAŁOWICE (gm. Koszyce, powiat proszowicki, województwo małopolskie) – kościół parafialny p.w. Narodzenia NMP

Źródło:  

Kościół p.w. Narodzenia NMP wzmiankowany był 1326 r. W roku 1542 zbudowano drugi kościół. Istniejący do dziś pochodzi z 1614 r. Kościół drewniany, posiada konstrukcję zrębową, kruchty - słupową na podmurówce z kamienia.
Ściany nawy i prezbiterium zostały obustronnie spięte lisicami. Kościół jednonawowy, orientowany, nawa zbliżona kształtem do kwadratu, z przyległym od wschodu prostokątnym prezbiterium zamkniętym trójbocznie. Po stronie północnej prezbiterium znajduje się zakrystia, przy nawie - kruchty od zachodu i południa.
Kościół posiada wewnątrz stropy belkowe, dach dwuspadowy przechodzi w trójpołaciowy nad prezbiterium, pośrodku dachu znajduje się sygnaturka na sześciobocznej podstawie z latarnią, cebulastym hełmem z iglicą i krzyżem. Wolnostojąca dzwonnica pochodzi z końca XVIII w. lub pocz. XIX w., pokryta jest gontem. Lipy i kasztany tworzą wokół kościoła zarys owalny i wyznaczają zarys dawnego cmentarza przykościelnego.

Źródło: 

9. ŚWINIARY (gm. Solec-Zdrój, powiat buski) – kościół p.w. św. Stanisława bpa z poł. XVII w.

Obecny kościół wzniesiono w II połowie XVII wieku. Drewnianą budowlę rozbudowano w kolejnym stuleciu przedłużając korpus nawowy od strony zachodniej. W 1874r. powiększono świątynię od północy o murowaną kaplicę z przedsionkiem, a w 1902r. wystawiono od południa przybudówkę mieszczącą zakrystię i przedsionek. Prostokątna w planie, drewniana część kościoła nakryta wspólnym dachem składa się z prostokątnej nawy i węższego, zamkniętego trójbocznie prezbiterium. Nad nawą barokowa (XVIIIw.) wieżyczka sygnaturki.

Źródło: 

10. ZBORÓWEK (gm. Pacanów, powiat buski) - kościół p.w. śś. Idziego i Mikołaja  z 1459 r.

fot. Marek Sztorc

Kościół w Zborówku jest jednym z najstarszych zachowanych kościołów drewnianych w Polsce, a na pewno najstarszym o pewnym datowaniu. Wzniesiony został w 1459 r. o czym informuje napis na belce tęczowej. W 1908 r. dobudowano do niego murowaną, neoromańską nawę z fundacji Macieja Radziwiłła, według projektu S. Szpakowskiego. Część drewniana zbudowana została w konstrukcji zrębowej, złożona jest z nawy i prezbiterium zamkniętego trójbocznie, przy którym od północy stoi zakrystia. Część tę nakrywa dach dwuspadowy, pokryty gontem, z barokową wieżyczkę na sygnaturkę. Nawa wewnątrz nakryta jest stropem z zaskrzynieniami, zaś prezbiterium nakrywa pozorne sklepienie kolebkowe. Otwór tęczy jest ostrołukowy z belką tęczową profilowaną, z motywem w kształcie sznura i napisem fundacyjnym z 1459 r. W ołtarzu głównym umieszczona jest późnogotycka rzeźba św. Mikołaja z około 1500 r. oraz dwa skrzydła późnogotyckiego tryptyku, również z około 1500 r., z malowanymi postaciami śś. Stanisława i Wojciecha na awersach oraz Archanioła Gabriela i Matki Boskiej na rewersach. Lewy ołtarz boczny to malowany późnogotycki tryptyk z 1. poł. XVI w., w polu środkowym ze św. Mikołajem z klęczącą postacią z h. Kościesza, utożsamianą z osobą przypuszczalnego fundatora kościoła Grzegorza ze Strzyżowa oraz ze śś. Grzegorzem i Stanisławem na awersach i Matką Boską z Archaniołem Gabrielem na rewersach. Na belce tęczowej krucyfiks gotycki z 2. poł. XV w. oraz późnogotyckie rzeźby Matki Boskiej i św. Jana z pocz. XVI w. Pod belką znajduje się późnobarokowa ambona z 1. poł. XVIII w. W jednym z ołtarzy w nowszej części kościoła umieszczony jest jeszcze późnogotycki krucyfiks z 1. poł. XVI w.

Źródło: 

11. BESZOWA (gm. Łubnice, powiat staszowski) – dzwonnica przy kościele parafialnym p.w. Świętych Apostołów Piotra i Pawła

fot. Marek Sztorc

Okazała sylwetka kościoła w Beszowej jest doskonale widoczna z pobliskiej drogi Kraków-Sandomierz. Fundatorem kościoła był w 1407 r. Wojciech Jastrzębiec, ówczesny bp poznański. Informację o tym przekazuje Jan Długosz a jej potwierdzeniem jest  zachowana do dziś tablica erekcyjna. W 1421 r. Wojciech Jastrzębiec, wtedy już jako biskup krakowski przekazał świątynię zakonowi paulinów. W rękach zakonników pozostawała ona do kasaty konwentu beszowskiego w 1819 r. Wcześniej bo około 1690 r. dobudowano do kościoła kaplicę grobową rodziny Jagniątkowskich. Duże zniszczenia dotknęły kościół podczas działań wojennych w 1945 r. Zburzeniu uległy wtedy zabudowania klasztorne oraz dach świątyni, uszkodzone zostały też okna i elementy wyposażenia. Kościół w Beszowej jest gotycką, trójnawową bazyliką, z krótkim prezbiterium zamkniętym ścianą prostą. Do południowej nawy przylega kwadratowa kaplica nakryta kopułą. Ściany zewnętrzne kościoła opięte są uskokowymi przyporami. Zachodnią elewację wieńczą gotyckie szczyty schodkowe, zaś nad prezbiterium góruje szczyt późnorenesansowy. Najciekawszym elementem architektury kościoła jest jego zachodni portal, gotycki o schodkowym wykroju z laskowaniami. Wnętrze kościoła nakrywają pozorne drewniane sklepienia, w nawie głównej kolebkowe z lunetami, w prezbiterium krzyżowe. Oryginalne gotyckie sklepienia krzyżowo-żebrowe nakrywają tylko nawy boczne, zachowało się też jedno przęsło dawnego oratorium zakonnego, sklepione gwiaździście. Nawa główna oddzielona jest od naw bocznych ostrołukowymi arkadami wspartymi na masywnych filarach międzynawowych, arkada tęczy jest również ostrołukowa. Wyposażenie wnętrza jest w całości barokowe. W prezbiterium znajduje się ołtarz z 2. ćw. XVII w. z obrazem Wręczenie kluczy św. Piotrowi w polu głównym oraz rzeźbami świętych po bokach. Powyżej obrazy: Zwiastowanie NMP, w zwieńczeniu Ukrzyżowanie a nad nim rzeźba św. Michała Archanioła. Wzdłuż obu ściana prezbiterium ustawione są XVIII-wieczne stalle z zapleckami ozdobionymi malowidłami świętych związanych z zakonem paulinów. W nawach zobaczyć można kilka dalszych ołtarzy z XVII i XVIII w. oraz pochodzącą z tegoż czasu ambonę. Wspomniane już przęsło oratorium służy jako chór muzyczny, jego parapet zdobi płaskorzeźbiona scena Zesłania Ducha Św. z poł. XVII w. Prospekt organowy pochodzi z XVIII w. Najstarszy zabytkiem kościoła jest gotycka tablica erekcyjna z 1407 r., umieszczona nad wejściem do nieistniejącej już kaplicy śś. Aniołów Stróżów. Na południowej ścianie zawieszony jest też obraz Chrystusa w Ogrojcu, namalowany ok. 1700 r. być może przez malarza Karola de Prevot. W kaplicy Jagniątkowskich pełniącej dziś rolę zakrystii zachowały się tablice epitafijne członków tej rodziny. Przy kościele od południowego zachodu stoi okazała drewniana dzwonnica z XVIII w.

Żródło: 

12. NIEKRASÓW (gm. Osiek, powiat staszowski) - kościół modrzewiowy p.w. Nawiedzenia NMP z II poł. XVII w.

Źródło: 

To trzeci kościół w parafii, której historia sięga 1121 (erekcja parafii Niekrasów).
Pierwszy kościół stał w miejscu gdzie znajduje się dziś plebania. Drugi kościół w Niekrasowie pochodził z ok 1400, został on zbudowany poniżej poprzedniego. W okresie 1536-1614 r. kościół został zamieniony na zbór kalwiński. Dzisiejszy modrzewiowy kościół stoi w tym samym miejscu od roku 1661, kiedy to poprzedni spalił się.

Źródło:  

13. STRZEGOM (gm. Rytwiany, powiat staszowski) - kościół p.w. Matki Boskiej Bolesnej i św. Andrzeja Apostoła z przełomu XVI i XVII w.

W Strzegomiu (gmina Rytwiany) znajduje się jeden z ciekawszych drewnianych obiektów sakralnych w województwie świętokrzyskim. To drewniany kościół p.w. Matki Boskiej Bolesnej i św. Andrzeja Apostoła.

Wchodząc furtą na przykościelny plac od razu wyczuwa się przyjemny zapach modrzewia - tak charakterystyczny dla drewnianych kościołów z południowych krańców Polski. Przy wejściu po lewej stronie znajduje się tablica informacyjna Regionalnej Organizacji Turystycznej z której możemy się dowiedzieć nieco o historii kościoła i jego konstrukcji.

Kościółek leży na świętokrzyskim Szlaku Architektury Drewnianej. Ze Strzegomia szlak prowadzi do znajdującego się 6 km na wschód Niekrasowa (gmina Osiek), gdzie znajduje się piękny kościół Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny.

Póki co jesteśmy jednak w Strzegomiu. Kościół przed którym stoimy zbudowano pod koniec XVI wieku - świątynia została poświęcona przez biskupa krakowskiego Jana Radziwiłła w 1595 r. Początki parafii sięgają jednak trzy stulecia wstecz - pierwsza wzmianka o parafii, której plebanem był Jan pochodzi z 1326 r. Wg dawnych inwentarzy, pierwotny kościół powstał w 1404 r., kalendarze liturgiczne podają zaś rok 1441. Legenda mówi zaś o tym, że w okolicznych lasach polował król Kazimierz Wielki, który chciał mieć na miejscu kaplicę i dlatego polecił w tym miejscu wybudować świątynię.

W latach 1609-1875 kościół w Strzegomiu był kościołem filialnym parafii Wiązownica. Kondycja kościoła nie była wtedy najlepsza, o czym dowiadujemy się z wizytacji w latach 1694, 1782, 1857. Wg ks. Sadowskiego, który wizytował parafię pod koniec XVII w. dach na kościele od strony północnej był zgniły, podłoga zniszczona, ogrodzenie nadpsute a na plebanii nieporządek. Wizytujący parafię w 1857 r. budynek kościoła określono jako "zniszczony i upadkiem grożący".

Na szczęście po 1875 r. kościół gruntownie odrestaurowano. W latach trzydziestych XX wieku przedłużono o kilka metrów nawę kościoła. W tym czasie wybudowano także dzwonnicę z drewna sosnowego "w słup" z podbitym gontem dachem czterospadowym. Wchodząc przez furtę, dzwonnicę mamy po prawej ręce, "przyklejoną" do niskiego betonowego ogrodzenia, otaczającego cały plac kościelny. Za dzwonnicą cztery proste ławeczki z rozpołowionych bali dla wiernych lubiących się modlić na świeżym powietrzu. Tuż przy nich stoi duży drewniany krzyż.

Deptakiem okalającym budynek można sobie spokojnie pospacerować, napawać się ciszą i spokojem - kościółek znajduje się na samym końcu polnej, a potem leśnej drogi, która po trzech kilometrach dochodzi do odcinka drogi wojewódzkiej Staszów - Osiek.

Przy kościele zwraca uwagę, otoczona zielenią, czarna rzeźba Ukrzyżowanego Chrystusa. Wokół budynku znajduje się ładnie wykonany, płytki rów odwadniający, wyłożony polnymi kamieniami.

Korpus kościoła stanowi nawa główna z dwiema niższymi nawami bocznymi. Ściany krótkiego prezbiterium pokryte są na całej wysokości późnorenesansową boazerią. Przy prezbiterium znajduje się zakrystia i dawna kruchta. W nawie i prezbiterium znajduje się strop płaski, w nawach bocznych są stropy skośne. Dach kościoła jest wysoki, siodłowy, pokryty gontem, na którym znajduje się wieżyczka na sygnaturkę, o charakterze barokowym.

W kościele znajduje się ołtarz główny, późnorenesansowy z obrazem Matki Boskiej Bolesnej (uchodzący niegdyś za cudowny) oraz św. Andrzeja a także dwa ołtarze boczne barokowe. Warto zwrócić uwagę na późnorenesansową ambonę i chrzcielnicę kamienną z przełomu XVI/XVII w.

Źródło: